Vaticaans museum

donderdag  02/03/2017

Om 09.45u werden we aan het bureau van de vaticaan ticketservice verwacht dus 'we hadden haast' ;-) Ik deed wel nog een poging om een taxi te regelen voor morgen.

Maud was nog steeds een platte mus zonder stem en overleefde op paracetamol en volharding. Ze had zelf het idee dat ze wel goed geslapen had maar dat was niet zo wist ik; hoesten, neus snuiten of drinken... ze was altijd wel ergens mee bezig zo leek het tenminste voor ons. Maar goed, als zij dacht dat ze er klaar voor was, dan wij ook.

Na het ontbijt gingen we snel de deur uit om op tijd bij dat bureau te zijn want we werden van daaruit door een gids voorgegaan naar de ingang van het museum 'to skip the line'... daarna konden we vrij rondlopen zoals we zelf hadden gekozen. Zo kwam het dat we met de slappe lach, achter een man met veel borsthaar en een vlaggetje liepen die voormiddag... dat borsthaar (kwam boven zijn trui uit) was mij niet opgevallen hoor maar Maud wel en ze had er iets van gezegd tegen ons waardoor we dus niet meer serieus konden blijven. Di man gaan we nooit meer vergeten... we noemden hem Chester, gewoon omdat Chesthair te opvallend zou geweest zijn ;-) Het hele 'skip the line' gebeuren viel goed mee en Chester was het volgen waard geweest... 10.40u stonden we binnen en konden we onze chaotische tour aanvatten. We namen 1 audioguide mee als leidraad, daar zat ook een plannetje bij en dat was het. Dat museum is zoals alles in Rome gigantisch, als je dat deftig wil aanpakken moet je eigenlijk je huiswerk maken. Hadden we dat gedaan? Nee, natuurlijk niet... wij zijn van Lille en we hadden toch iemand bij die beeldende en architecturale kunst volgt zeker dus dat zou wel loslopen. Het mooiste; de Sixtijnse Kapel, mag je niet fotograferen en in tegenstelling tot vele anderen heb ik dat dan ook niet gedaan. We zijn er zelfs 2 keer door gegaan (misschien omdat we weer iets anders zochten en niet vonden) De lange wandelgangen en plafonds zijn allemaal anders en je weet al snel niet meer waar eerst kijken en wat je al gezien hebt... er is zo veel, vb die mensen die heel de dag achter zo een gids lopen, maar die het eigenlijk al van het 2de uur niet meer zien zitten... dat is ook kunst he, en wij hebben dat gezien! Prachtig! Zo stoned als wat achter dat vlaggetje hopsen, sommigen waren nog tieners ocharme ;-) Maar wij hadden Mila, en zij had enkele dingen uitgezocht die ze zeker wilde zien en op weg daarnaartoe zagen we al de rest. Op die manier viel het voor ons, 'de amateurs' nog wel mee, beter nog zelfs het was echt wel plezant! We waren nog voor de drukte in de cafetaria om iets kleins te eten en wat te drinken dus dat viel ook weer mee. ​Zelf vond ik naast de sixtijnse kapel van Michelangelo, de fresco's van Rafael wel heel mooi, op de foto is dat niet te zien hoe groot dat in feite is (zo'n 8 op 5 meter ongeveer)

​Toen we uitgekeken waren zijn we naar de uitgang gegaan want vol is vol... het heeft geen zin om in een museum rond te lopen en er niet van te genieten. Van de trap naar buiten werden we weer helemaal wakker :-) Van al dat slenteren en moois hadden we wel weer honger gekregen of was het goesting omdat we de Mc Donalds plots gezien hadden? Dat kan het ook geweest zijn. We gingen nog eens kijken of er eventueel kans was om in de St-Pieterbasiliek binnen te geraken maar de wachtrij was weer giga, zoals alles hier dus die hoop gaven we op want dit was al de laatste dag. We regelden nog wat souveniers en postten nog enkele kaarten en toen wilden we eerst naar de kamer. Al was het maar om mijn mail na te kijken. Ik had 's morgens gebeld voor een taxi terug naar de luchthaven.Maar ik had een antwoord apparaat aan de lijn en mijn Italiaans is nogal beroerd maw ... ik had er niks van verstaan. Dus had ik een mail gestuurd maar we zitten hier in Europa... de regio waar ze doen alsof wifi puur goud is en moeilijk te vinden. Dat is echt he, zelfs in de MC DO ging het niet en ik wou wel graag weten of die taxi in orde was natuurlijk en zodoende moest ik wifi hebben om bij de mails te kunnen. Uit noodzaak dan maar naar de kamer en r was gelukkig wel een antwoord maar wel eentje met vragen, al in de voormiddag verzonden en tegen dat ik ze zag was het avond PFFF, met de moed der wanhoop toch maar geantwoord op de vragen en gezegd dat het voor de rest goed was maar natuurlijk kreeg ik geen antwoord meer terug. Dan maar weer bellen en deze keer nam er een man op, na een moeilijk gesprek van elkaar amper begrijpen wist ik wel dat het in orde was om 04.30u zou hij aan de deur staan. Dat is al een begin!

Mila wou daarna niet meer mee naar buiten, ik en Maud vertrokken rond 17.30u nog richting de andere kant van de winkelstraat voor een avondwandeling​. We wandelden nog over een mooi plein bij zonsondergang en deden een stukje van de winkelstraat tot we echt te moe werden en weer terug gingen. Onderweg stopten we nog voor een 'meeneempasta' voor Mila want ze had laten weten dat ze wel trek had in iets.

Het is nadien weeral rap stilletjes op de kamer... want we moeten er vroeg uit de volgende dag.