De laatste dag

(net zoals de voorbije dagen geschreven door Joeri)

​Hallo,

Onze laatste dag hebben we zonder Maud doorgebracht. Zij is het laatste slachtoffer en had buikkrampen en meldde zich na het ontbijf af. Mocht ze zich beter voelen, dan kwam ze alleen met een taxi tegen 13.30 naar het 'War Renmants Museum'.

Wij met drie dus ons met een taxi naar het centrum laten voeren. Het 'Re-unificatiepaleis' (wat een moeilijk woord) was het plan, gingen we voor de middag nog bezoeken. Omdat de taxi ons aan de achterkant van het paleis afzette, moesten we even een blokje omlopen. Toen we om 11.05 aan de ticketing aankwamen, bleek deze dicht tot na de middag. Daarom maar wat door het zondagse centrum geslenterd. Bij een koffiehuis waar het goed vol zat onze eerste stop van de dag. Het enige goede (drinkbare) aan de drie drankjes was Mila haar aardbei-shake. Mijn ijskoffie (met suiker) en Peggy's ice-chocolate waren veruit 'ondrinkbaar'. Hierna verder richting het 'war museeum' gestapt maar we wisten dat dit onder de middag van 12.00 tot 13.30 ook gesloten was. Om de tijd toch maar wat te doden, zijn we de supermarket in gedoken. Hierna naar een Japans-seafood restaurant gestapt alwaar enkel ik iets met seafood bestelde. Ik ging voor de gegrilde intkvis. Iets na 13.00 terug richting het war museum gestapt. Net voor de heropening waren we er terug. Na het kopen van drie ticketjes mochten we binnen. Eerst de tuin bezocht waar allerlei tanks, helicopters en vliegtuigen uit de redelijk recente Vietnam-oorlog staan opgesteld.Van een man met twee stompjes (geen armen) en maar 1 been hebben we nog een engelstalig boek gekocht. Resultaat van de oorlog zeg maar. Ook is er een replica van een originele Zuid-Vietnamese gevangenis gemaakt,  compleet met cellen, een gebruikte guillotine (tot in 1961) en allerlei origineel marteltuig. Dit allemaal aanschouwen  laat je wel slikken. Na de tuin zijn we naar het eigenlijke museum gestapt. De opzet van dit museum is om de bezoekers de Vietcong-zijde van het verhaal te laten zien. Di wil zeggen: de gruwel en de horror door de Zuid-Vietnamese regeringstroepen aangericht samen met hun Amerikaanse bondgenoten. Dat de communistische Noord-Vietnamezen ook geen lievertjes waren, wordt hier natuurlijk niet verteld dus het is een eenzijdig 'verhaal' maar wel een 'verhaal' dat je serieus bij de keel grijpt.  Heel wat foto's waren enorm expliciet waardoor Mila toch wel wat van haar 'melk' was. Door het gebruik van bijvoorbeeld dioxine's (bewezen kankerverwekkend) en andere ontbladeringsmiddelen tijdens de oorlog zijn er al verscheidene generaties Vietnamezen met geboortafwijkingen. Hiervan ook de nodige foto's natuurlijk. Na iets meer dan een uur waren we terug buiten. Een aanrader voor bezoekers van Saigon. Hierna terug naar het paleis gewandeld voor de tweede poging tot bezoek. Om iets voor 16.00 uur de tickets gekocht en bij de ingangscontrole kregen we direct te horen dat  het paleis om 17.00 uur sluit. Het 're-unificatiepaleis' was de ambtswoning van de Zuid-Vietnamses president ten tijde van de oorlog. Dit is ook  het paleis waar de tanks van de Noord-Vietnamezen door de poorten binnenreden in april 1975 om de overwinning van de oorlog op te eisen. (te zien op You-tube)

Net voor 17.00 nog de tuin kortstondig bezocht alwaar enkele tanks staan (die door de poorten redden in 1975) en een oude straaljager en hierna een taxi (proberen) te vinden. Dit bleek redelijk moeilijk omdat alle voorbijrijdende taxi's reeds gevuld waren met passagiers. Bij de kathedraal aangekomen, hadden we geluk en konden we een lege taxi staande houden. Deze heeft ons weer de volle 6 a 7km tot aan het hotel gebracht alwaar Maud terug (voorzichtig) aan de beterhand is/was. Omdat we niet weer een taxi richting het oude stadscentrum wilden nemen, zijn we maar in de buurt van het hotel gaan eten. Net op tijd want de donder en bliksem deden ons geloven dat het elk moment kon gaan losbarsten. Het restauruant was Thais getint wat dus inhoud dat er bvb gebakken cashewnoten onder de rijst zitten.Dit hebben we enkele Jaren geleden in Thailand leren kennen en doen we sindsdien thuis dus ook onder de rijst. Ik heb 'diep gebakken eend van de chef' gegeten. De rest hield het op veilig. Peggy's eten was aan de 'pittige' kant door de vele pepertjes. Wanneer je in Azie rode stukjes peper ziet, denk dan niet dat het rode paprika is!

Na het eten had het nog steeds niet geregend maar toen we de 200 meter naar het hotel terug liepen, begonnen er het op het einde toch dikke druppels te vallen. Rond 20.30 terug op de kamers klaar om alles in te pakken voor de verre trip terug naar huis die morgenvroeg om 8.30 Begint.

Het 'grappige' van het hele 'terug naar huis-reisverhaal' is dat we morgen met een Vietnamese lagekostenmaatschappij (Vietjet-air) vanuit Saigon terug naar Hanoi vliegen, we daar inchecken op onze Turkish Airlines vlucht en hiermee eerst terug naar Saigon vliegen waarna we verder richting Istanboel vliegen. Dus eerst 2 uur van Saigon naar Hanoi. Dan 2 uur terug en hierna 11,5 uur van Saigon naar Istanboel waar we 'dinsdagochtend' om 4 uur (eigenlijk is da 's nachts) aankomen. Om 7 uur 's ochtends hebben we dan een vlucht naar Schiphol-Amsterdam waar we rond 9.40 in de ochtend  aankomen. Mijn vader, die ons bijna 4 weken geleden op de net voor de P3 parking heeft afgezet zou daar op ons terug moeten staan wachten.

Hierna volgt nog een 'epiloog' op deze blog over de gehele reis en onze 'bevindingen'

Het is leuk geweest, op de naar de volgende trip