A day at the beach (en voor de rest ni zo heel veel gedaan...)

(geschreven door Joeri)  Vandaag stond een dagje "ni veel doen" op het programma. Na het ontbijt 2 brommerkes naast het hotel gehuurd voor 3 dagen. Daarna in 1 rechte lijn naar het strand gereden. Toen we de brommerkes aan het strand wilden parkeren hoorden we een fluitje. Blijkbaar moesten we ze bij de rest van de brommerkes en fietsen parkeren en dat kost natuurlijk geld. De meisjes hadden ondertussen al een rustig plaatske onder de palmbomen gevonden. Nadat we ons geinstalleerd hadden moest er gezwommen worden natuurlijk. Met de teenslippers richting de zee  want anders verbranden uw voetzolen. Den dijk bestaat uit grote zakken gevuld met zand en dit om het achterliggende gedeelte land te beschermen tegen de taifoon's die hier tussen September en November razen. Nadat we een uurke daar gelegen en wat gezwommen hadden, zijn ik en Peggy de buurt gaan verkennen. 200 Meter verder waren er op het strand enkele retaurants en cafe's. Bij het eerste restaurant kwam al direct iemand ons de menu laten zien en, wat nog beter was, hij zei ons dat we de zachte ligstoelen gratis mochten gebruiken indien we daar iets zouden eten. Aangezien dat het half 1 was, zijn we de dochters gaan halen en hebben we daar eerst gegeten. Het eten was, vond ik, niet zo lekker (we hebben op een strand al veel beter gegeten) maar de zachte ligstoelen daarna maakten veel goed. Ook stak er een matige zeebries op die het veel aangenamer maakte op het strand maar die op de zee wel veel golven maakte waardoor 'zwemmen in de zee' minder aaangenaam was. Tegen 3 uur alles ingepakt en terug met de brommerkes richting Hoi An gereden. Dit is ongeveer 5 km. Eerst nog langs de kleerwinkel waar ze voor de meisjes 'op maat gemaakte kleding' aan het fabriceren zijn. (de zogenaamde eerste pasbeurt). Omdat nog niet alles klaar was, moesten we even wachten. Na een10-tal minnuten kwam er een brommerke aanrijden met een plastieken zakske (die ze hier in 2100 ook gaan afschaffen en ni zoals bij ons in 2017) en konden de meisjes gaan passen. Na hier en daar klene opmerkingen en de nodige aanpassingen zijn we terug naar het hotel gereden waar we iets na 5 uur zijn aangekomen. Alle lichamen en kledingstukken werden van het opgedroogde zeewater ontdaan waarna we rond half 7 konden gaan eten. Enkele dagen gelden hadden we een Nieuw-Zeelands Koppel ontmoet die ons enkele tips hadden gegeven over restaurants. Dus wij naar de "Nu Eatery" in een steegje net voor de "Japanse  Brug".  Je moet het U voorstellen dat gedurende de voormiddag het hier in Hoi An lekker rustig is en vanaf de namiddag er 10-tallen busladingen met Chinezen en Koreanen (de Chinezen zijn luidruchtig en de Koreanen zijn stil dus makkelijk van elkaar te onderscheiden) worden gedropt die allemaal het oude centrum induiken. Wij dus ons door de Chinese mensenzee gewurmd riching 'de oude Japanse brug' die de Chinezen ook allemaal willen zien. Net voor de brug moesten we links een klein steegje in waarna 50 meter verder we bij het restaurant aankwamen. Dit bleek helemaal vol te zitten maar we konden 10 minuten later terugkomen en dan was er wel plaats voor 4 personen. In de tussentijd een wandelingeske gemaakt richting de Japanse brug. Tien minuten later konden we terug naar het restaurant en werden we via een oude steile trap naar de eerste etage geleid. Hier stonden 2 tafels en 1 ventilator. 1 Tafel  werd tijdelijk de onze. De kaart was heel basic en lichtjes "Westers" opgevat. Je kon uit 4 voorgerechten kiezen en 4 hoofdgerechten. Ik bestelde dus ook een voorgerchtje en dit kwam, voor de eerste keer in Vietnam, ook als VOOR-gerecht. Een soort van kroepoek met daarop enkele scampi met wat groenten en een dressing. Keilekker en dat vond ook Mila. Een tweede portie werd hiervan besteld. Ook het daarna opgediende hoofdgerecht was heel lekker. Een beetje modern opgevatte  Vietnamese keuken. Een dessert hierna bleek niet nodig. Terug de straat op en een wandeling gemaakt langs het oude gedeelte van de stad. Op de weg terug naar het hotel bleek er een vreemd virus ons te teisteren, het gevreesde 'shoppingvirus' en hiertegen bestaat nog geen remedie en is dus ongeneesbaar. Nadat de nodige tassen, sjakossen en schoenen gekocht waren kwamen we rond 21.30, geladen als muilezels, terug in het hotel. Slaapwel