De rit van Nin Binh naar Hue

*gechreven door Joeri, Peggy is te moe en ligt te slapen*

De nacht in de  bus was, alles in proportie genomen nog iets of wat te doen. Voor 12 Euro pp bijna 600 km in een slaapbus, dan mag je gewoon niet te veel verwachten.

Rond half zeven kwamen we met de bus voor het station van Hue aan. De baggage werd uitgeladen/gesmeten en wat er zo allemaal uit de bagageruimte van die bus kwam: honden in een kooi, een rieten mand met kippen, hele brommers, onderdelen van allerlei  auto's; je kon het zo zot niet verzinnen of het kwam uit de buik van die bus. Nadat we onze 4 reistassen verzameld hadden, hielden we een '7-seater' taxi staande. Een 7-seater is een iets grotere taxi waarbij onze bagage past in het koffer/3de rij zetels. Voor 100.000 Dong ofte 4 euro wou de taxidriver ons wel naar het hotel brengen. Na een ritje van 10 minuten werden we net voor een klein steegje afgezet met de melding dat het hotel zich in het kleine steegje bevond.
Bij de receptie werden we direct vriendelijk ontvangen en na het afgeven van onze 4 reispassen, kregen we  een welkomstdrank en een schotel vers fruit.. Hierna mochten we reeeds 1 kamer in gebruik nemen. Voor de andere kamer (voor de kinderen) moesten we nog iets langer geduld hebben. Toen we het fruit aan het verorberen waren, kwam de receptionist met een Google-maps kaartje van de buurt met hierop  alle bezienswaardigheden aangeduid. Ook hebben we gelijk 2 motorbikes voor 2 dagen gehuurd (6 Euro/dag/motorbike) en een prive-auto met Engelstalige chauffeur geboekt (lap, weeral een paar miljoen Dong) om ons op zaterdag naar Hoi An te brengen. De chauffeur rijdt ook langs enkele bezienswaardigheden onderweg voor dat hij ons naar het volgende hotel in Hoi An brengt. Voor de liefhebbers: dit is de streek waar een heel groot stuk van de Vietnam-special van Top Gear is opgenomen

Na de nodige douches en kledingwissels zijn we met de motorbikes naar een shoppingcenter gereden. Het ritje ernaar toe duurde maar 5 minuten maar net zoals in Hanoi, is het hier een ietsje drukker met brommertjes en auto's dan in Lille. De 'Big C' van Hue ( =naam shoppingcenter) bleek niet zo erg 'big' te zijn maar met een zakje groene KitKats (voor Mila) en een nieuwe deodorant (voor mezelf) konden we verder.

Ik had in het hotel nog snel een app-je voor navigatie in Vietnam op mijn GSM gezet (Sygic) en het was nu de bedoeling om ongeveer 14 km uit het centrum naar de zee te rijden. Maud met mijn GSM in de hand, ondertussen de weg naar Peggy roepend (zij zitten op 1 motorbike) Onderweg weer de nodige stops gemaakt  voor foto's en net na de middag gestopt bij een klein lokaal eet- en drankstalletje. Hier 50.000 Dong (=2 Euro) betaald voor 3 blikjes Coca Cola en 1 kom noodle soup (ik kreeg een hongertje). Het laatste stuk ook 'watervelden' gezien zover het oog reikt waar 'onze' scampi's worden gekweekt. Hierna een klein visserdorpje gepasseerd en vanaf  hieruit was het nog 5 minuten rijden tot aan de zee. De 2 motobikes kregen een plekje in de schaduw onder wat naaldbomen en de laatste 200 meter tot aan de zee 'gelopen'. De teenslippers NIET uitdoen op het zand want dan verbrand je den onderkant van je voeten. Mila was het eerste om de zee te voelen. Het strand was, buiten een 5 tal toeristen, geheel verlaten. Nadat we allen onze voeten hadden natgemakt en na het maken van de nodige foto's heeft Maud wat gezwommen en zijn we terug over het strand naar een restaurantje gewandeld. Onder het afdak van het restaurant was het aangenaam vertoeven. Bij het nuttigen van het nodige water (kinderen) en 2 cola's (ik en Peggy) konden we reeds zien dat het 'onbeschermde' kwatiertje in de volle zon op het strand de nodige schade aan ons vel had aangericht. De factor 30 werd opnieuw in een dikke lag aangebracht en vanaf nu gaan de 3 meisjes (ik verbrand niet, buiten op mijn voeten) wat rapper moeten 'hersmeren'. Nadat we de weg terug naar het hotel hadden gereden beslisten de meisjes om in het buitenzwembad te gaan zwemmen  Ik heb een dutje gedan op de kamer. Na het zwemmen beslisten de meisjes om op hun kamer wat te relaxen (wat wil zeggen met hun GSM gaan 'spelen' ) en zijn ik en Peggy te voet de buurt gaan verkennen. Het hotel had een restaurant aanbevolen en we hebben de weg ernaar toe even 'getest'. Onderweg nog wat schilders bezig gezien die de buitenkant van een hoge building licht blauw aan het schilderen waren. Bijna terug in het hotel hebben we nog wat witte chocolade met noten en wat chips gekocht voor de 'zwakkere' momenten. Ook hebben we nog wat gedronken in een café vol met Vietnam-oorlog propaganda. Dit wil zeggen: veel rode posters met heldhaftige Vietcong op. Toen we terug in het hotel kwamen, was het reeds 18.00 uur en konden we ons gelijk klaarmaken voor het avondmaal. Met de meisjes erbij deze keer, dezelfde weg afgelegd naar het restaurant. Het restaurant zat vol maar net toen we aankwamen waren er wat locals die klaar waren met eten en kwamen er dus wat tafels vrij. Wat een stort laten die mensen op- en onder hun tafels achter. Nadat we een tafel hadden aangewezen gekregen, kwam de ober ons in het 'Nederlands' aanspreken. Hij raadde ons een 'combi-menu' aan waarbij je van veel dingen een portie krijgt. Bij ons zou je dit een 'proeversmenu' noemen. Alles was zeer lekker (en we eten ondertussen al zo goed met stokjes dat we besloten hebben om thuis ons bestek te gaan wegsmijten :-) ) Behalve de laatste schotel. Dit was de schotel waar de meeste locals en hun kinderen er meerdere van bestelden en deze bestond uit een rieten bord van zo'n 40 cm in 't rond met daarop een 25-tal kleine schoteltjes met daarop enkele kleine stukjes scampi. Deze scampi lagen op een klein rond 'vettig' wit blubbertje. In het midden van het bord stond een klein potje met een soort 'saus'. De ober kwam het ook nu weer voordoen hoe we dit moesten eten. Je nam een goede schep 'vissaus' (dit zat in het ronde portje in het midden)  en verdeelde dit een beetje over het kleine schoteltje waarna je dit in 1 beweging moest opeten. Alle 3 de meisjes hebben dit 1 keer geprobeerd maar vonden de vissaus zo wansmakelijk dat ik de taak kreeg om de resterende 20 potjes op te eten. Ik heb me zo goed als mogelijk van deze taak gekweten en heb er toch nog 17 op kunnen eten. Hierna nog 2 flan caramels als dessert. De rekening van 25 Euro was wel de hoogste die we tot hiertoe betaald hebben maar dat zal wel aan die 2 dessertjes liggen. Hierna nogmaals aan het 'rode' café gestopt en nogmaals een 'fresh mango shake met rhum voor Peggy en een fresh banana shake met rhum (ikke) gedronken onder de luide tonen van een live opname van Pink Floyd. De weg terug een klein beetje verloren gelopen en na een kleine omweg toch het hotel gevonden. Zo, dit was het uitgebreide verslag van 1 dag in Vietnam.