Laatste dag in de hut
7 juli 2016 - Ninh Binh, Vietnam
Net nu ik ook wat geslapen had zat het erop. Er is nog veel regen gevallen en de enkele graden minder deden deugd. Semi 'fris en monter' deden we de inpak en maakten de hut al klaar om na het ontbijt direkt alles in orde te hebben. De bagage kon bij 't personeel achter de keuken waar iedereen zo binnen en buiten loopt tussen de potten, pannen en eetwaren...
We gingen te voet op stap om de Pagode en grot van 'Hang múe' te bezoeken. Dat was net om de hoek achter de hoge berg, 486 trappen naar boven (weet je gelijk waarom we zolang uitgesteld hebben ;-)) maar zeker de moeite, vooral voor het prachtige uitzicht op de mooie omgeving. Omdat wij altijd chance hebben, werden we ook nu beloond met een flinke bui. Voorzienend dat ik ben had ik alles netjes voorbereid en 4 poncho's in de rugzak gestoken... later had Joeri ook zijn rekenwerk gedaan en besloten om 2 grote flessen water mee te nemen voor de zware tocht. Hij vond dat er teveel rommel in de rugzak zat! Dus... hup poncho's eruit en alleman nat... en staan schuilen onder het heilige afdak boven op de berg. Een kwartiertje later konden we weer op pad, scheen de zon en was het puffen (zo snel gaat dat met een bui)
Joeri, mila en ik gingen nadien de motobikes weer wegbrengen en wat rondkuieren in Tam coc om de tijd wat te slijten. We namen een taxi terug achteraf. Maud bleef bij het 'hotel' en ging alvast in de douche, je weet wel daar achter de keuken he, konden we dus ook douchen. Detail dat doen we hier minstens 3 keer per dag, puur van ellende gewoonlijk omdat je ook al doe niets altijd staat of ligt te zweten... zodoende bij opstaan, bij aankomst na activiteit en voor 't slapengaan. Toen iedereen weer opgeknapt was hebben we daar nog gegeten en iedereen goedendag gezegd want hoe hard de matras ook was, ze doen meer dan evenhard hun best om hun gasten blij te maken hoor!
De taxi was prima op tijd... de nachtbus niet! Althans, wij konden er niet meer bij en moesten wachten op een volgende bus. Allee vooruit, eer die bus er was viel er weer net een 'stortbui' om U tegen te zeggen. Mo dat zijn ze gewoon hier... we worden onder een parapluke tot aan 't deurtje gebracht (wel tot aan de enkels door het water in de goot) de chauffeur zat al klaar met plasticken zakjes om de teenslippers in te doen. De zoektocht naar een vrij plekje kon beginnen langs de smalle gang (zijwaarts want anders bleef ik tussen de zetels steken met de heupen) Mila werd naar achteren gestuurd dus ik er achteraan, de laatste 2 ligzetels (boven elkaar) waren gelukkig vrij want bij het instappen zag ik er ook ergens 2 die we niet mochten nemen, dus wist ik dat we wel alle 4 mee zouden kunnen (hier ben je pas zeker van als je zit hoor) want Joeri en Maud werden ook naar achteren gejaagd terwijl er geen plek meer was. Na overleg kregen ze dan toch de 2 stoelen op de 1 ste rij (die waarschijnlijk voor de 2de chauffeur ofzo bedoeld was?) De bagage buiten was intussen nog een grotere chaos... dat van ons kon er niet bij dus die mannen smeten alles daar op de stoep om opnieuw te beginnen. Brommers, honden, oud ijzer koper lood en zink enz moesten eruit en er weer in en nog eens want het lukte nog niet! Ik voelde vanuit mijn ligstoel de ellende van de sukkels die dat jobke mochten doen en besefte ten volle dat Mila haar reistas niet waterdicht is :-/ Zorgen voor later...
Verslag krakkemikkig geschreven in de 'slaapbus' wordt gepost bij aankomst of wifi ;-) wellicht zonder foto's...
We gingen te voet op stap om de Pagode en grot van 'Hang múe' te bezoeken. Dat was net om de hoek achter de hoge berg, 486 trappen naar boven (weet je gelijk waarom we zolang uitgesteld hebben ;-)) maar zeker de moeite, vooral voor het prachtige uitzicht op de mooie omgeving. Omdat wij altijd chance hebben, werden we ook nu beloond met een flinke bui. Voorzienend dat ik ben had ik alles netjes voorbereid en 4 poncho's in de rugzak gestoken... later had Joeri ook zijn rekenwerk gedaan en besloten om 2 grote flessen water mee te nemen voor de zware tocht. Hij vond dat er teveel rommel in de rugzak zat! Dus... hup poncho's eruit en alleman nat... en staan schuilen onder het heilige afdak boven op de berg. Een kwartiertje later konden we weer op pad, scheen de zon en was het puffen (zo snel gaat dat met een bui)
Joeri, mila en ik gingen nadien de motobikes weer wegbrengen en wat rondkuieren in Tam coc om de tijd wat te slijten. We namen een taxi terug achteraf. Maud bleef bij het 'hotel' en ging alvast in de douche, je weet wel daar achter de keuken he, konden we dus ook douchen. Detail dat doen we hier minstens 3 keer per dag, puur van ellende gewoonlijk omdat je ook al doe niets altijd staat of ligt te zweten... zodoende bij opstaan, bij aankomst na activiteit en voor 't slapengaan. Toen iedereen weer opgeknapt was hebben we daar nog gegeten en iedereen goedendag gezegd want hoe hard de matras ook was, ze doen meer dan evenhard hun best om hun gasten blij te maken hoor!
De taxi was prima op tijd... de nachtbus niet! Althans, wij konden er niet meer bij en moesten wachten op een volgende bus. Allee vooruit, eer die bus er was viel er weer net een 'stortbui' om U tegen te zeggen. Mo dat zijn ze gewoon hier... we worden onder een parapluke tot aan 't deurtje gebracht (wel tot aan de enkels door het water in de goot) de chauffeur zat al klaar met plasticken zakjes om de teenslippers in te doen. De zoektocht naar een vrij plekje kon beginnen langs de smalle gang (zijwaarts want anders bleef ik tussen de zetels steken met de heupen) Mila werd naar achteren gestuurd dus ik er achteraan, de laatste 2 ligzetels (boven elkaar) waren gelukkig vrij want bij het instappen zag ik er ook ergens 2 die we niet mochten nemen, dus wist ik dat we wel alle 4 mee zouden kunnen (hier ben je pas zeker van als je zit hoor) want Joeri en Maud werden ook naar achteren gejaagd terwijl er geen plek meer was. Na overleg kregen ze dan toch de 2 stoelen op de 1 ste rij (die waarschijnlijk voor de 2de chauffeur ofzo bedoeld was?) De bagage buiten was intussen nog een grotere chaos... dat van ons kon er niet bij dus die mannen smeten alles daar op de stoep om opnieuw te beginnen. Brommers, honden, oud ijzer koper lood en zink enz moesten eruit en er weer in en nog eens want het lukte nog niet! Ik voelde vanuit mijn ligstoel de ellende van de sukkels die dat jobke mochten doen en besefte ten volle dat Mila haar reistas niet waterdicht is :-/ Zorgen voor later...
Verslag krakkemikkig geschreven in de 'slaapbus' wordt gepost bij aankomst of wifi ;-) wellicht zonder foto's...
Groetjes Lief en co
ps. en ne goeie sunblock natuurlijk
mvg. Joeri