22/08/23 funfunfun

Vandaag zaten we al om 9 u aan tafel, goed bezig!

We gingen weer met de scooters weg, Mila wil de Erawan watervallen nog wel eens doen, maar door de regendreiging was dat vandaag geen optie vonden we, 67 km door de regen op dat ding is niet tof. We reden dan eerst naar 'the bridge over The River Kwai', daar is 't altijd wel een gezellige drukte met vooral Aziatische toeristen. De meesten gaan de brug op om foto's (lees selfie) te trekken, ikke eerst nog vol goeie moed ook die brug op voor een poging maar dat was geen succes, iets met niet zo elegant en serieus, ne selfie?

We gingen dan maar onder de brug staan omdat het daar heel rustig was. We hebben 1 trein zien passeren en dan trokken we weer verder.

Vanaf de brug reden we naar het uitkijkpunt waar we gisteren nog gevlucht waren toen het onweer eraan zat te komen. Nu hadden we meer succes, we namen onze tijd en gingen een hippe nieuwe zaak binnen (The curve) om wat te drinken bij een prachtig uitzicht over de rivier en bergen. Er zaten trouwens Belgen binnen, 2 uit Antwerpen en ene van Geel, daar moet je zo ver voor reizen seg... zij hadden de grot al gaan bekijken waar wij nog aan moesten beginnen.

Die grot (Wat Tham Khao Pun) was een geweldig succes, wij waren daar de enigen binnen en je kan er gewoon zelf doorlopen, niet met een gids of zo... Drie belgen in een grot dus, die proberen om subtiel te doen in een verzengende hitte met een straffe geur, die bleek van de vleermuizen afkomstig te zijn en die wonen daar dus we mogen niet klagen ;-)

Mila liep voorop en denkt nu nog dat er een vleermuis in haar haren zit! Overal zijn er Boeddha's neergezet (in feite is het een tempel) wij lopen daar zedig in stilte voorbij. Voor ons was de grot op zich al een ferm avontuur, probeer u even voor te stellen hoe we weer uit die grot van 38 g en een luchtvochtigheid van 85% kwamen gekropen :-D

Helemaal in ons nopjes reden we nadien verder en de volgende stop werd zowaar nog straffer! En lag voor sommigen ook ver buiten de comfortzone... In 2018 passeerden we bij toeval een bouwwerf van een grote Boeddha, we wilden nog wel eens zien hoever ze daar mee opgeschoten waren. We zien dat beeld op zich vaak staan van in de verte boven op een berg en we dachten dat daar intussen al busladingen met toeristen zouden af en aan rijden, maar niks van dat... we waren er wederom de enige aanwezige bezoekers daar.

Net als vorige keer kregen we ieders een flesje water gratis van de monniken daar. We besloten om alle drie de trappen te beklimmen, toen we dachten dat we niet verder konden kwam er plots een monnik buiten die teken deed dat we bij hem konden komen kijken. Hij was in ze 'n eentje boven in de werf met mallen de tierlantijntjes aan het maken die later tegen de gevels bevestigd worden.

Mooi om dat te kunnen zien, en dan gebeurde het weer he... in gebarentaal staat hij uit te leggen waar hij mee bezig is en wijst naar een brakke transportlift waar het materiaal mee naar boven gebracht wordt, heel interessant allemaal, hij toont ons zelfs hoe de lift werkt... dat is nog uit de jaren stillekes zien we maar het werkt wel. En hup, hij wijst dat we daarop mogen gaan staan (waarom we dat dan ook echt doen, dat weet niemand) en voor we het weten, worden wij met ze 'n 3 helemaal naar boven getakeld :-o... tot we echt bij de Boeddha himself staan dus!

Mila had de schrik van haar leven, ze heeft het niet met hoogtes, weet je nog? Ze moest nadien efkes bekomen, maar veel tijd was daar niet voor want er kwamen apen op ons getetter af en daar hebben we ook al eens iets mee aan de hand gehad he... die beestjes sprongen op die lift waar we net mee omhoog gegaan waren. Mila was al in een lichte paniek, die monnik was ook niet meer te zien ondertussen, maar we zagen wel dat er aan de andere kant van dat platform enkele tijdelijke werftrappen waren. Daarmee konden we een stuk afdalen, tot op het stuk waar er wel al echte trappen waren. De apen waren ons natuurlijk gevolgd maar ze lieten ons verder wel gerust. Joeri en ik vonden het helemaal geweldig (Mila in feite ook wel, maar die was nog niet bekomen van de rit naar boven en de apen die maar bleven volgen). We gingen nog rap zien of die monnik daar eigenlijk nog wel was, we zagen hem nog op zijn werkplek bezig en bedankten hem met gebaren en zwaaiden dan goedendag. Tijdens onze trip naar beneden kwamen er uit de bomen nog wat jonge aapjes tevoorschijn, we namen er op veilige afstand wat foto's van.

Ineens hoor ik die monnik iets roepen en zie hem teken doen, ik begreep niet wat hij bedoelde en dan smeet hij 2 zakjes naar beneden... iets om op te eten, ik in mijn beste Thais vroeg nog of dat voor ons was maar Joeri en Mila, die wat lager op de trap stonden,  hadden direct in de gaten dat het voor de apen bestemd was want ze werden onder de voet gelopen door keiveel apen. Ik werd dus plots omsingeld en die beesten kwamen echt van overal naar mij omdat ik dat eten had... Kalm blijven en met klamme handen rap die zakjes openritsen was de dringende taak dus. Gelukkig begon die chique monnik boven ook eten te gooien, zodat ik niet meer midden in die bende apen stond, want met 2 zakjes kwam ik niet ver zenne ;-) (*er is een filmpje van bij 'video's) Een heel speciale ervaring is wel het minste wat ik ervan kan zeggen! Die 3 van Lille kwamen eens efkes naar de vooruitgang kijken en kregen dit... en nog een fleske water erbovenop. We gingen nadien terug een poosje op het bankje zitten om te bekomen en staken een gift in de box voor de vrijgevige monniken. 

Mila had toen wel een beloning verdiend, ze wou graag dimsum gaan eten in een lokaal eettentje dat gisteren gesloten was, weer een meevaller, kei lekker en spotgoedkoop. En omdat het zo mooi droog bleef reden we nog een extra stukje naar de Robinson, dat is een winkelcenter *lees airco, je gaat daar binnen om af te koelen en komt buiten met vanalles... nep crocs, after sun en een klem om de GSM op de scooter te installeren... goed gedaan!

Sinds we dan zo goed op dreef waren, stopten we ook nog bij de nachtmarkt vlakbij het hotel. Joeri kei content,  hij kon vanalles proeven, behalve insecten dan... daar had hij ook geen zin in.

Zodra we dat nog eens afgelopen hadden was de fut er echt wel uit en reden we heel moe maar voldaan naar 'huis', waar we na een douche toch voor de zekerheid nog wat gingen eten en een cocktailtje drinken.