OMG!

We zijn er geraakt... maar wat een gedoe!! Mensen zijn leuk, als ze zichzelf en anderen niet opblazen in bijvoorbeeld de luchthaven van Istanboel. Maar goed dat weinigen wisten dat we op die luchthaven moesten zijn gisteren ;-) Eigenlijk zijn we thuis vertrokken met amper hoop dat we zouden vliegen omdat vanwege die aanslag alles stil lag daar. Maar omdat onze vlucht als uitzondering niet op 'geannuleerd' stond moesten we wel naar Schiphol natuurlijk want anders maak je sowiso geen kans! Den bompa bracht ons weg en het verkeer zat alvast mee...  Achteraf bekeken hadden we nog meer geluk. De eerste meevaller zo bleek later, was dat we al online ingecheckt hadden en dat we de dame aan het loket in Schiphol ons ook voor de aansluitende vlucht alvast lieten inchecken (zo waren we zeker dat we samen konden zitten). We zijn met 2,5u vertraging richting Istanboel gevlogen waar het luchtverkeer net terug op gang kwam maar waar er op het eerste zicht weinig te merken was van het erge nieuws minder dan 24u geleden. De lange wachttijd in Nederland had gelijk als voordeel dat we in Turkije minder lang op de aansluiting moesten wachten natuurlijk (weeral chance). Op dat punt gekomen begonnen we de miserie te merken van een luchthaven die 'verstoord en stilgelegd' wordt... je hebt het emotionele drama van dode mensen en verdriet en aan de andere kant de enorme (life must go on) mensenmassa dat op uur en tijd moet passeren, Zo stonden vele mensen die de vorige avond naar Hanoi hadden moeten vliegen daar nu tussen ons, dat kon nooit goed gaan, we waren met te veel... kortom, dankzij dat inchecken voordien konden wij wel mee, 1 van onze stoelen was wel dubbel geboekt maar die kreeg een upgrade naar businesclass, en soepel als we zijn gingen we niet klagen ;-) Maud heft het eerste deel heerlijk geslapen en Mila kon daarna overnemen... maar wederom geluk dus want we hadden evengoed nog steeds daar vast kunnen zitten. De vlucht was voor mij wel wat aan de lange kant, na 10 uur vliegen eindelijk in Ho Chi Min maar dan waren wij er nog niet natuurlijk. Daar stapte dan een hoop volk uit en werd de vliegtuig gepoetst en begon de ellende van wachten opnieuw want daar was ook door de ellende op Attaturk alles wat misgegaan met te veel volk en een moeilijke puzzel 'wie wel en niet meemag' tot gevolg. Voor ons betekende het vooral 3uur zitten in een stilstaand vliegtuig met ondertussen een controle van de boardingpassen (de upgrade konden we niet vinden maar het probleem lag bij de nieuwe lading mensen) Na veel tellen en rekenen zijn we uiteindelijk 'gewoon' weer opgestegen, ik heb niemand de vlieger zien verlaten en versta nog altijd niet wat precies het probleem  was dan en ik begon op dat moment ook te denken dat we op dat punt geen geluk hadden maar... toch wel wat gevonden bij de jongedame naast mij! Want die had pas echt pech, op huwelijksreis/ aanslag net voor ze moesten landen aldaar/ omgeleid naar elders/ op dat moment in Ho Chi Min al 48u onderweg, amper geslapen en bang dat het nog zou misgaan... en ook al zit je tijdens de stoelendans niet samen, toch een chanceke dat ze allebei meekonden! En... we zijn er toch geraakt, nog eens 1,5u vliegen en we kwamen aan op de bestemming Hanoi. De voorziene Pick up van het hotel stond er niet, we zullen maar denken dat hij dat vergeten was ofzo... taxi's genoeg en dat liep gesmeerd :-) 'Were you from?' vroeg de erg jonge chauffeur. Wij in koor 'Belgium'... hij van 'aaah' met een duidelijke uitdrukking van 'watte???nooit van gehoord!' op zijn gezicht. Voila... zo moet dat, we zijn op verlof 'let the games begin'