Rome met de meisjes.

Ik weet het, waar blijft Rome? Vragen sommigen zich vast af...

door ziekte en de planning die daardoor de mist in ging werd het niet helemaal top maar we hebben er toch nog het beste van proberen te maken. Met de blog bezig zijn was wel het laatste waar ik mee bezig was, tot nu dan... ik zal alsnog een poging doen om te reconstrueren wat we zoal gedaan/gezien hebben. Nog een geluk dat het fototoestel wel in topvorm was ;-)

ma 27/02/2017 vertrokken we dus naar Rome, Ikke, Maud en Mila

Bompa bracht ons naar Zaventem waar we de kiss & ride voorbij waren voor we 't wisten maar we hadden tijd genoeg en we waren op reis dus liepen we gewoon een stukje te voet, niet erg als het geen pijpenstelen begint te regenen ... waarschijnlijk is daar op dat moment de 'Bad Karma Bitch' op ons neergedaald!!

Op de luchthaven namen we nog een vers sapje, kei lekker en komen na de regenbui weer in vakantiestemming. Alles gaat goed tot we kunnen boarden, dus letterlijk de moment dat je door de laatste controle gaat alvorens naar de vlieger te gaan slaat de miserie toe... Maud werd misselijk, lijkbleek en klaar om flauw te vallen. We werden uit de rij gezet met de boodschap ' wacht hier maar ff want dan moeten we de dokter laten komen en daar is geen tijd voor' Daar sta je dan, iedereen bekeek het alsof we iets misdaan hadden, uw drinken bij de vorige controle achter moeten laten dus lang leve de Motillium instant. Veel opties hadden we niet dus we wachtten het wat af en Maud voelde zich wat later weer iets beter. Denkende dat het wel stress zal geweest zijn zeggen we dat we verder willen gaan, dat het weer over is en zo kunnen we toch de vlieger op. We hadden echter snel in de gaten dat het niet voorbij was... eens in de lucht (slecht weer weet je nog) begon het meteen weer en was ik heeeel blij dat ik nog een kakzak van de Leon in mijn jas had zitten :-) De vlucht was dus heel onaangenaam, Maud beef zich kei misselijk voelen en zelf vindt je dat dan zo erg dat je niet kunt helpen. We hebben wel de zon zien zakken in de zee! Onze eerste zet op Italiaanse bodem was dan ook om in de apotheek (in de luchthaven al) iets van instant paracetamol kopen omdat pillekes der ni inbleven.

Het plan om met het openbaar vervoer naar het centrum te rijden lieten we ook meteen los want zoeken naar- en wachten op de bus, een rit van 45 min en dan nog 10 min stappen (als je niet verloren loopt tenminste) in haar toestand was onbegonnen werk, en als de kindjes 19 zijn is het wat moeilijker om ze te dragen ;-) Ik besloot dan maar dat we een taxi zouden nemen... we troffen een oudere chauffeur en legden uit dat er eentje ziek was en of hij ons 'rustig' naar onze bestemming kon brengen. 'SI SI PIANO, no problemo'... we hadden een nieuwe vriend gevonden en hij hield woord. Er werd een geanimeerd gesprek gevoerd onderweg, hij had het over de kleinkinderen en hoe die alles weten met de GSM... dat accent :-D van Italiaans Engels... wel leuk!

Eens we bij ons verblijf waren, stonden we alweer voor een hindernis NIEMAND THUIS?? We verbleven in een B&B vlak aan vaticaanstad, ik wist dat het in een groot gebouw op de 4de verdieping zat maar dat er niemand zou zijn... dat had ik niet verwacht natuurlijk. Nu waren we wel vroeger als afgesproken vanwege de taxi dus ik belde het nummer... de reactie was ollalaa, ik zal mama zeggen dat ze meteen moet vertrekken om de deur open te doen en jullie binnen te laten want ik sta met de nacht en had jullie natuurlijk pas bunnen een uur verwacht. Ik begreep de uitleg niet zo goed op dat moment maar 'de mama' was onderweg, dus tot dan gingen we aan de overkant een wijn bar binnen waar je ook kon eten. Ik en Mila hadden intussen wel honger, Maud was nog steeds miserabel maar kwam er zolang ze niet in bed kon maar bij zitten.

Een half uurtje later kreeg ik het verlossende telefoontje dat de mama er was, een lief madammeke dat geen Engels kon, enkel een beetje Frans. Ze gaf me de sleutel, wees waar alles stond en dan kon Maud eindelijk in een beddeke kruipen. Simone, de zoon, zou morgenvroeg alles wel verder uitleggen.

Ik repte me terug naar de overkant waar Mila nog zat en waar mijn eten intussen koud was, maar goed, beter koud dan geen eten zekers... 't was nog steeds lekker.

Daarna zo snel mogelijk weer naar de kamer om te zien hoe het daar was... geen haar beter dus zij was gewoon echt ziek en 't was niet van de vlucht of 't sapje of wat we al allemaal dachten voordien. Er kwam nog koorts bij, nadien felle hoofdpijn, keelpijn, snot... eender wat ze dronk kwam er meteen weer uit en dat bleef zo tot dinsdagavond :-(

Het verlof was dus slecht begonnen en genieten was er nog niet bij maar het voordeel met flinke grote kindjes is wel dat ze al wel alleen ziek in bed kunnen liggen met die slimme GSM's enzo... we spraken af dat als ze smorgens niet beter zou zijn dat ze gewoon zou uitzieken en rusten en wij de buurt te voet zouden verkennen. Als er iets misging zouden we nooit heel ver 'van huis' zijn...