Met 2 op stap

di 28/02/2017

De toestand van de zieke bleef slecht...

Zoals afgesproken kwam de vriendelijke Simone langs met tips en info. Hij excuseerde zich voor het wachten voordien en toen begreep ik dat hij nog in een ander hotel werkte en hij met 'de nacht' gestaan had... en dat er normaal wel iemand aanwezig is in de B&B op de nodige momenten maar dat hij en zijn vrouw Anette een baby van 11 maanden hadden en deze ook ziek was (eerste keer, dus zijn vrouw had hem heel de nacht paniekerig gebeld over de kleine duts). Vandaar ook dat de mama kwam inspringen...

Na het ontbijt en getetter met Simone ging ik alleen met Mila op stap want Maud was er nog steeds te slecht aan toe. We haalden in de winkel wat verder eerst enkele flesjes water zodat ze alles bij de hand had... zijnde GSM, motilium, instant paracetamol en water, tja... en soms is dat zelfs al te veel.

​We kwamen 'per toeval' aan de ingang van het Vaticaans Museum (zo zagen we de gigantische wachtrij, dat was goed want we waren al van plan om tickets vooraf online te bestellen en dan hoef je daar niet te gaan staan). We trippelden verder want we waren wel onderweg naar de St- Pieterbasiliek... Daar staat een bende verkopers je al op te wachten om je een 'guided tour' aan te smeren, we wimpelden professioneel elk 'fantastisch aanbod' af en keken wat rond op het plein en schrokken toch weer van de wachtrij die er stond om in de basiliek binnen te kunnen. De entree is gratis en zoals de taxichauffeur al zei, moet je hier vroeg zijn wil je de kerk binnengaan want de wachttijden en wachtrijen zijn enorm en dat zagen we toen ook zelf. Zelfs als je een 'skip the line' betaald moet je toch nog door de metaaldetectors dus ik twijfel of het wel zijn 15 Euro/pp waard is? Dat zullen we nog moeten uitzoeken, willen we daar binnengaan als Maud beter is. We zochten nog enkele 'leuke' postkaarten uit (allemaal met een man er op) en deden deze op het Vaticaanplein in de post, bijna heiliger als de Paus ;-)

Daarna stapten we verder naar de Engelenburcht en keken wat naar de bruggen en beelden. Pas nadien kwam ik er nog achter dat de beelden van de beeldhouwer en architect Bernini zijn. We begonnen toen ook te beseffen dat alles dichter bij elkaar ligt dan we beseften dus staken we het water over via de Ponte Umberto I. Achter elke hoek staat wel een 'wauw', 'huh of wat is dat nog?' te wachten... Dat vonden we er wel leuk aan en zo bleven we maar gaan. We passeerden de Piazza Navona, een mooi plein waar van alles te doen was.

Vandaar uit kom je weer snel bij Piazza della Cancelleria waar wij de slechtste pizza ooit uitzochten en weer lieten staan nadien :-/ Bah en dat in het land vd pizza, ik krijg het er nog koud van... maar de reden waarom we daar waren, was de San Lorenzo in Damasco, een kerk die ons Mila  scheen te kennen, dus dat onderwijs begint zijn vruchten af te werpen ;-) Ze wist daar wel wat over te vertellen dus had ik gelijk een gids. De kerken zijn gratis maar het staat je vrij om iets te doneren natuurlijk, en ze zijn toch wel net wat anders en grootser dan bij ons. We maakten het plan op wanneer we een kerk zouden tegen komen, we er voortaan binnen zouden gaan; want die kerken zitten hier overal, en veel dus we gaan er niet naar zoeken ofzo) Zo kwam het dat onze volgende halte alweer een kerk was; eentje waar iemand het orgel aan het bespelen was. Dat was letterlijk zo een 'huh? moment'... We hadden niet gezien dat er een kerk was, dat kan gebeuren in Rome want alles staat nogal dicht bij elkaar en als dan de deur van de kerk niet aan de overkant van de straat zit (ik bedoel, wat verder van je af zodat je het gebouw er rond ook fatsoenlijk kan zien) dan krijg je wat wij hadden. 'Oh, Mila... dees is ook een kerkdeur precies! Kom we gon rap efkes kijken' en dan sta je plots in een gigantische ruimte met orgel muziek... heel speciaal!! En dan weer verder want eigenlijk waren we op dat moment op zoek naar het Pantheon. We zaten daar ook vlak bij maar deden toch weer iets mis want het volgende was alweer 'HUH?' en dan 'wat is da nu weer??' Lang leve de offline map van Rome op de 'slimme GSM'. We waren zonder het te weten bij de 'Altare della Patria' ofte het nationaal monument voor Victor Emmanuel II... een keigroot gebouw, dat we niet hadden zien aankomen omdat wij zo onszelf weer waren en verkeerd liepen, prachtig! We besloten rechts van dat gebouw een kijkje te gaan nemen want daarvandaan is het Forum Romanum niet ver meer en wie weet zien we al en glimp van het Colosseum dachten we... en dat dachten helemaal goed, NAH! Eerst nog een trap op en een plein ontworpen door Michelangelo overgelopen en dan werden we beloond met dit uitzicht (rechts) Heel mooi, op dat moment hoopten we wel dat Maud straks weer beter zou zijn want dan zouden we weer concrete plannen kunnen maken; zoals bvb: 'dat gaan we morgen doen!'

Nadien weer verder want we hadden nog steeds het Pantheon niet gevonden... Toen hebben we  EERST op het plannetje gekeken zoals slimme mensen en het loonde want eindelijk vonden we dat ding! Daar, achter de olifant doemde het Pantheon op, de achterkant weliswaar maar wel wat we gezocht hadden. Wie zoekt, die vindt... al is 't op karakter he! Mila was alweer de gids met nuttige weetjes, handig en goedkoop. Na het bezoek aan het Pantheon begonnen we echt aan onze terugtocht.​ Het was op dat moment een uur of 4 schat ik nu, we hadden een flinke wandeling gedaan en wilden eens gaan horen hoe het met de zieke was natuurlijk. Dat bleek nog niet te best te gaan. Een beetje verbetering dacht ze zelf maar we zagen wel in dat ze niet mee kon gaan om te eten. We besloten om de hoek te gaan eten in een restaurantje dat Simone had aangeduid op de kaart. Het was er reuze druk, waarschijnlijk een feestje aan de sfeer de beoordelen ;-) maar 2 mensen konden er nog net bij! Vol goede moed bestelden we iets te eten. Mila koos overtuigend voor pasta carbonara en vond hem ook erg lekker maar na 3 happen werd ze onwel... oei, meteen wat angst om ook ziek te worden. Ze ging even naar buiten om wat frisse lucht want met die drukte was het ook wel wat benauwd, en dat lapte haar weer wat op. Ik zat intussen alleen te eten natuurlijk en kreeg al spijt dat ik een wijntje had besteld (wijntje=1/2L) Mila kwam weer binnen en dacht te hervatten maar kon het niet, zo bleef bord nummer 2 staan die dag. Toen de garcon in de gaten kreeg dat ik maar alleen zat vroeg hij wat er mis was. Ik legde uit dat Mila zich benauwd voelde en buiten was gegaan en hij ging haar een tafeltje met stoel en kamillethee brengen, dat was wel heel lief he! Ik at mijn bordje wel leeg, 't was lekker maar de wijn kreeg ik niet op want ik wilde zo snel mogelijk weer weg uiteraard zodat de jongste kon gaan liggen. Ik vroeg of ik de wijn kon meenemen en jawel hoor... ze kwamen terug met een grote fles met nog een restje in zelfs. De mijne werd er bij gekapt, een stop er op en ik kon er mee vertrekken. Gelukkig moest ik niet ver met die fles over straat lopen... 'k voelde me nogal ne landloper, mo wel ene met lekker drinken dan :-)

Zo kwam het dat we weer vroeg naar bed gingen maar dat is tijdens een city trip op zich geen slecht idee. Morgen weer een dag... en hopelijk met 3!