Verhuis naar Ninh Binh

Vroeg uit de veren, ingewikkelde bestelling bij het ontbijt of weer ene die geen engels kon;-)

​De taxi ging wel vlotjes, net als de trein eigenlijk. De trein was oud en ging traag, het station in Hanoi had wat van een gevangenis (echt raar voor ons) maar had wel free wifi en een TV... raar dus! Op een slakkengangetje (met de bus is sneller) spoorden we naar Ninh Binh, onerweg weer vanalles leuks te zien natuurlijk. Brommer met staande klok als bagage, een gezinnetje met slapende baby, per brommer uiteraard, ik heb trouwens nog geen buggy of maxi cosi of wat dan ook gezien. Een kind draag je in de armen of stapt zelf. Koppen van runderen zag ik ook nog liggen ergens op de grond, je ziet hier dus heel veel dat wij thuis nooit tegenkomen. Het station van Ninh Binh was een stuk frisser als dat van Hanoi wel. De taxi's leken op't zicht allemaal wat aan de kleine kant maar in Vietnam geloven ze daar niet in, dat zijn opportunisten eerste klas. 'No problem, big car big car, follow me' Alle vooruit zenne, daar gaan we weer ;-) We wisten wat het ritje mocht kosten en maar goed ook! Natuurlijk geen officiele taxi, dus direct duurder maar hij deed het dan aan het tarief dat wij voorstelden maar geen taxi was ook geen airco... pffff. De warmte hoort erbij natuurlijk en daar over klagen heeft geen zin maar je kan ook moeilijk uitleggen hoe het voelt... het is iets wat wij totaal niet gewoon zijn, je staat altijd te zweten en zelfs na een koude douche geraak je niet 'droog'.

Onze nieuwe locatie 'Nguyen shack' is afgelegen, fietsen mag je vrij gebruiken en slapen doe je in een bamboehut. Prachtige omgeving, heel lekker eten merkten we al. Basic maar keileuk, nadeeltje wel is het harde bed maar als dat niet lukt kruip ik in de hangmat. We gingen na het eten en de koude douche gelijk met de fiets op stap... (ik heb zwaar afgezien en zal enkel voor mezelf spreken, de rest slaapt al) we waren nog niet zo ver toen ik trommels hoorde. 'Toevallig' zat ik op dat moment 50 meter achter het peleton dus ik riep 'hey, willen we eens stoppen? want ik hoor daar den drumband!' Een goede reden werkt altijd want ze stonden direct stil vooraan en we konden er op af. Bleek het wel helemaal wat anders te zijn, vermoedelijk een Boeddistische dienst (we stonden in onze topjes en korte broekses) en we voelden ons plots een beetje misplaatst(de vrouwen tenminste, Joeri heeft daar geen last van) hoewel ze vriendelijk teken deden dat we konden kijken. We gingen dan maar een beetje afzijdig op een bankje zitten maar ze kwamen ons halen in gebarentaal werden we uitgenodigd om er bij te zitten, voor we 't wisten hadden stoeltjes onder ons gat en thee in de hand! Daar doen we dit voor!! Zo bizar, iedereen zat te staren en te lachen naar ons... wat ze dachten? geen idee! Toen we na de thee besloten om weer te vertrekken, zwaaiden ze nog eens en we waren weer weg.

Ons doel, een pagode waarvan de naam me even ontglipt, lag nog een eind verder. Meerdere malen moeten stoppen omdat ik gewoon uitgeput en dorstig was. Die fietskes zijn dan ook maar krakkemikkig en klein natuurlijk, daar kan het ook aan liggen. Maar we hebben het gehaald en zijn zelfs de 100 trappen opgeklommen en waren er blij mee... onze fiets kon in de stalling en kreeg een nummertje, eer je goed en wel weet waar je moet zijn heb je ook nog een extra fles water (en als je niet oplet ook nog een handtas met portemonee, hoed en waaier enz...) op de terugweg   onderweg gestopt om een brommer te regelen, vandaag was alles reeds verhuurd maar vanaf morgen kon het wel!! Joepi, leve de vooruitgang :-) Daar ook bij een vriendelijke jongedame die niet geroepen had een rugzakje voor Mila en wat souveniers voor Maud gekocht. 

Op het laatste stuk richting onze hut kwamen we een kudde runderen tegen op de weg en daar achteraan reden enkele bromfietsen die er niet voorbij konden want die beeste gaan niet opzij ;-) Ik stond er foto's van te nemen toen ik plots iemand hoorde reopen 'he... wij zaten samen op het vliegtuig!!' Het was de Nederlandse jongedame die even naast mij had gezeten in het begin van de tweede vlucht, ze was met haar reisgezelschap ook gestrand in Istanboel en dus heel lang onderweg geweest. Nadien had ze onderling van plaats gewisseld met een spaanse zodat ze naast haar vriendin kon zitten. We deden weer een babbeltje en hebben zo alweer een 'to do tip' binnen.

Toen we aankwamen bij de 'homestay' was net de engelse les bezig voor de kindjes uit de buurt, ze hebben hier een project lopen en dat is een zeer mooi initiatief want maar zeer weing mensen spreken engels. De toeristen hier kunnen dus vrijblijvend les geven aan die dropjes, keischattig!

Veel fut hadden we niet meer, net nog wat gedronken en alweer een koude douche genomen. Dan terug naar het 'restaurant' lees bamboe afdak, om te eten en nog een cocktailtje te nuttigen... beiden waren zeer smakelijk!

Hopelijk helpt het om goed te slapen op een betonnen bed ;-)

​tot morgen... dan gaan we vlot snorren hopelijk!